ՀԱՆՈՒՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ

ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՍԱՀՄԱՆԱԴՐԱԿԱՆ ԴԱՏԱՐԱՆԻ

Ո Ր Ո Շ Ո Ւ Մ Ը

ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ԵՎ ՈՒԿՐԱԻՆԱՅԻ ՄԻՋԵՎ 2001 ԹՎԱԿԱՆԻ ՄԱՐՏԻ 1-ԻՆ ԿԻԵՎՈՒՄ ՍՏՈՐԱԳՐՎԱԾ՝ ԱԶԱՏԱԶՐԿՄԱՆ ԴԱՏԱՊԱՐՏՎԱԾ ԱՆՁԱՆՑ ՊԱՏԻԺԸ ՀԵՏԱԳԱ ԿՐԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ ՓՈԽԱՆՑԵԼՈՒ ՄԱՍԻՆ ՊԱՅՄԱՆԱԳՐՈՒՄ ԱՄՐԱԳՐՎԱԾ ՊԱՐՏԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ՝ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՍԱՀՄԱՆԱԴՐՈՒԹՅԱՆԸ ՀԱՄԱՊԱՏԱՍԽԱՆՈՒԹՅԱՆ ՀԱՐՑԸ ՈՐՈՇԵԼՈՒ ՎԵՐԱԲԵՐՅԱԼ ԳՈՐԾՈՎ

Քաղ. Երեւան 26 հունիսի 2001 թ.

Հայաստանի Հանրապետության սահմանադրական դատարանը, նախագահությամբ՝ սահմանադրական դատարանի նախագահի տեղակալ Վ. Հովհաննիսյանի, կազմով՝ սահմանադրական դատարանի անդամներ Ա.Գյուլումյանի, Ֆ. Թոխյանի, Հ. Նազարյանի, Ռ. Պապայանի, Վ. Պողոսյանի, Վ. Սահակյանի, Մ. Սեւյանի,

մասնակցությամբ՝ Հայաստանի Հանրապետության Նախագահի պաշտոնական ներկայացուցիչ՝ Հայաստանի Հանրապետության արդարադատության նախարար Դ. Հարությունյանի,

համաձայն Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության 100 հոդվածի 2 կետի եւ 101 հոդվածի 1 կետի, «Սահմանադրական դատարանի մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքի 5 հոդվածի 2 կետի, 25 հոդվածի 1 կետի եւ 56 հոդվածի,

դռնբաց նիստում քննեց «Հայաստանի Հանրապետության եւ Ուկրաինայի միջեւ 2001 թվականի մարտի 1-ին Կիեւում ստորագրված՝ ազատազրկման դատապարտված անձանց պատիժը հետագա կրելու համար փոխանցելու մասին պայմանագրում ամրագրված պարտավորությունների՝ Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրությանը համապատասխանության հարցը որոշելու վերաբերյալ» գործը:

Գործի քննության առիթ է հանդիսացել Հայաստանի Հանրապետության Նախագահի դիմումը սահմանադրական դատարան:

Լսելով սույն գործով զեկուցող՝ Հայաստանի Հանրապետության սահմանադրական դատարանի նախագահի տեղակալ Վ. Հովհաննիսյանի հաղորդումը, Հայաստանի Հանրապետության Նախագահի ներկայացուցիչ Դ. Հարությունյանի բացատրությունը, հետազոտելով պայմանագիրը եւ գործում առկա մյուս փաստաթղթերը, Հայաստանի Հանրապետության սահմանադրական դատարանը ՊԱՐԶԵՑ.

Քննության առարկա պայմանագիրն ստորագրվել է 2001թ. մարտի 1-ին Կիեւում՝ Կողմերի քաղաքացիներ հանդիսացող՝ ազատազրկման դատապարտված անձանց հետագա պատիժն իրենց քաղաքացիության պետությունում կրելու համար փոխանցելու նպատակով:

Պայմանագրում ամրագրված պայմաններին համապատասխան Կողմերը պարտավորվում են, ըստ հարցման, միմյանց փոխանցել դատավճռի կայացման պետության տարածքում կատարած հանցագործությունների համար դատավճռի կայացման պետության ազատազրկման վայրերում պատիժ կրող եւ մյուս Պայմանավորվող կողմի քաղաքացիություն ունեցող անձանց՝ դատավճռի կատարման պետությունում պատիժը հետագա կրելու համար:

Կողմերը պետք է կենտրոնական մարմինների՝ արդարադատության նախարարությունների միջոցով միմյանց գրավոր տեղեկացնեն մյուս Կողմի քաղաքացիներին ազատազրկման դատապարտելու, ինչպես նաեւ նրանց գտնվելու վայրի մասին:

Պայմանագրով նախատեսվում է, որ պատիժը կրելու համար դատապարտյալի փոխանցման հարցը լուծելու համար պետք է առկա լինեն պատիժ նախատեսող եւ այն կատարող Կողմերի կենտրոնական մարմինների, ինչպես նաեւ դատապարտյալի կամ նրա օրինական ներկայացուցչի համաձայնությունները՝ դատապարտյալին այն Կողմին փոխանցելու վերաբերյալ, որի քաղաքացին է նա համարվում եւ որի տարածքում պատիժը պետք է կրի:

Պայմանագրով սահմանվում է, որ դատավճռի կատարման պետությունը, ղեկավարվելով իր ազգային օրենսդրությամբ, պարտավոր է ապահովել պատժի ամբողջ ծավալով կատարումը:

Յուրաքանչյուր Կողմ փոխանցված դատապարտյալի նկատմամբ ներում կամ համաներում կիրառում է նույն պայմաններով եւ նույն կարգով, ինչ իր դատարանների կողմից դատապարտված անձանց նկատմամբ:

Պայմանագրում սահմանվում են դատապարտյալի փոխանցման ընթացակարգ սկսելու հիմքը, դատապարտյալի փոխանցման պայմանները, ինչպես նաեւ այն պայմանները, որոնց դեպքում դատապարտյալի փոխանցում չի կատարվում:

Պայմանագրում նշվում է, որ եթե Կողմերը հանդիսանում են 1983 թ. մարտի 21-ին Ստրասբուրգում ստորագրված՝ Դատապարտյալների փոխանցման մասին եվրոպական կոնվենցիայի մասնակիցներ, ապա կիրառում են սույն պայմանագրի միայն այն դրույթները, որոնք լրացնում են նշված եվրոպական կոնվենցիան կամ նպաստում են դրանում շարադրված սկզբունքների կիրառմանը: Քննության առարկա պայմանագրում օգտագործված է «Դատապարտված անձանց փոխանցման մասին» վերտառությունը, որը չի համապատասխանում այդ կոնվենցիայի անվանմանը, այն անվանվում է «Դատապարտյալների փոխանցման մասին»:

Դատապարտյալների փոխանցման մասին 1983թ. մարտի 21-ի կոնվենցիան Հայաստանի Հանրապետության Ազգային ժողովի կողմից վավերացվել է 2001թ. մարտի 21-ին:

Պայմանագրի գործողությունը տարածվում է նաեւ մինչեւ պայմանագրի ուժի մեջ մտնելը Կողմերի դատարանների կողմից դատապարտված անձանց վրա:

Ելնելով գործի քննության արդյունքներից եւ ղեկավարվելով Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության 100 հոդվածի 2 կետով, 102 հոդվածի առաջին եւ երրորդ մասերով, «Սահմանադրական դատարանի մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքի 5 հոդվածի 2 կետով, 67 եւ 68 հոդվածներով, Հայաստանի Հանրապետության սահմանադրական դատարանը ՈՐՈՇԵՑ.

1. Հայաստանի Հանրապետության եւ Ուկրաինայի միջեւ 2001 թվականի մարտի 1-ին Կիեւում ստորագրված՝ ազատազրկման դատապարտված անձանց պատիժը հետագա կրելու համար փոխանցելու մասին պայմանագրում ամրագրված պարտավորությունները համապատասխանում են Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրությանը:

2. Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության 102 հոդվածի երկրորդ մասի համաձայն սույն որոշումը վերջնական է, վերանայման ենթակա չէ, ուժի մեջ է մտնում հրապարակման պահից:

ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ
ՍԱՀՄԱՆԱԴՐԱԿԱՆ ԴԱՏԱՐԱՆԻ
ՆԱԽԱԳԱՀ Գ. ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ

26 հունիսի 2001 թվականի
ՍԴՈ - 307

Տպել էջը