Ամփոփագիր

Հոդվածում ներկայացվում են քրեական դատավարությունում մեղադրյալի՝ օբյեկտի կարգավիճակից դուրս գալու, նրա շարունակական սուբյեկտայնացման հարցերը և դրանով պայմանավորված՝ քրեական դատավարության տիպային վերափոխումները, խառը դատավարությունում մի շարք սկզբունքների կենսագործումը։
Հոդվածում քննարկվում են քրեական դատավարության՝ մայրցամաքային «խառը» դատավարության տիպին անցմամբ պայմանավորված՝ քրեական դատավարությունում ծնունդ առած և ինկվիզիցիոն դատավարության կազմակերպման սկզբունքներին ուղիղ հակադիր՝ անմիջականության, բանավորության, մրցակցության, հրապարակայնության սկզբունքների ծագումնաբանական հիմքերը և դրանց գործառնական նշանակությունը՝ ընդգծելով սկզբունքների կարևոր դերը ժամանակակից մայրցամաքային քրեադատավարական համակարգում։
Հոդվածում վերլուծվում են օրենսդրական կարգավորումները և բացահայտվում այս սկզբունքների կենսագործվածությունը մեղադրյալին կալանավորելու (կալանքի ժամկետը երկարաձգելու) միջնորդության՝ առաջին ատյանի դատարանում իրականացվող քննության շրջանակներում:
Բացի այդ, աշխատանքում քննարկվում է առաջին ատյանի դատարանի կողմից նշված միջնորդության արդյունքում կայացված որոշման՝ վերաքննիչ դատարանի կողմից հատուկ վերանայման շրջանակներում իրականացվող դատական քննության շրջանակներում նշված սկզբունքների կենսագործման հարցն օրենսդրական մակարդակում, ինչպես նաև բացահայտվում են օրենսդրական կարգավորումների հետևանքով ձևավորված իրավակիրառ պրակտիկայի խնդրահարույց կողմերը։
Հիմնաբառեր. գրավոր ընթացակարգ, կալանավորում, անձնական ազատության իրավունք, վերանայում, կալանավորման իրավաչափության վիճարկում, մեղադրյալ, քրեական դատավարության օբյեկտ, քրեական դատավարության սուբյեկտ: