Ամփոփագիր

     Հոդվածում հանգամանորեն վերլուծվում է, որ չնայած ժամանակակից պառլամենտարիզմի մի քանի մոդելներին, այնուամենայնիվ «մաքուր», այսինքն՝ մյուսներից լիովին տարբերվող մոդելներ պետական պրակտիկան չի ճանաչում, քանի որ յուրաքանչյուրում, ի շարս իր սեփական տիպային հատկանիշների, միշտ առկա են ուրիշների հատկանիշներ:

        Անդրադարձ է կատարել նաև այն պնդումներին, թե ժամանակակից աշխարհում ավելի ու ավելի հստակորեն է դրսևորվում պետական կառավարման համահավաք, խառը, անցումային ձևեր ստեղծելու միտումը: Նախագահական, խորհրդարանական դաշնության, ինքնավարության, պետական վարչակարգերի նախկին դասական ձևերը աստիճանաբար վերանում են, դրանց փոխարինում են կիսանախագահական, կիսախորհրդարանական հանրապետությունները, տարածաշրջանային պետությունները, որոնցում զուգորդվում են միատարրության, դաշնության, ինքնավարության հատկանիշները: Առաջանում են պետական իշխանության իրականացման նոր մեթոդներ, պետական վարչակարգերի այլ ձևեր, որոնք միավորում են ավտորիտարիզմի և ժողովրդավարության որոշ տարրեր:

     Հոդվածում հեղինակն անդրադարձել է նաև այն գաղափարին, որ մշակելով իշխանության տեսությունը՝ որոշ քաղաքագետներ և փիլիսոփաներ վերանայում են ժողովրդավարության ավանդական սկզբունքները: Այդ առումով իշխանությունների բաժանման տեսությանը փոխարինելու է գալիս «միասնական իշխանության» հայեցակարգը, խորհրդարանի առաջնայնության սկզբունքը փոխարինվում է գործադիր իշխանության մարմիններում հիմնական առաջնահերթությունները կենտրոնացնելու հիմնավորմամբ, իսկ ժողովրդական ներկայացուցչության տեսությունը հայտարարվում է հնացած և ոչ կիրառելի, քանզի արդի դարաշրջանում օրենսդիր և գործադիր իշխանությունների հարաբերակցությունը պետության մեջ փոփոխվել է: Գործադիր իշխանությունն իր ձեռքում է կենտրոնացրել է թե՛ արտաքին, թե՛ ներքին քաղաքականության առավել կարևոր լիազորությունները: Միտումը դրսևորվում է վարչապետի (կամ նախագահի, եթե նա գլխավորում է կառավարությունը) լիազորությունների աճով, որը հնարավորություն է ստանում ինքնուրույն ընդունելու կարևորագույն քաղաքական որոշումներ:

     Հիմնաբառեր. պառլամենտարիզմ, անտիկ, միջնադարյան, արդի մոդել, օրենսդիր իշխանություն, գործադիր իշխանություն, խորհրդարանական պետություններ, խորհրդարանական կառավարում, ժողովրդական ներկայացուցչություն, իշխանությունների տարանջատում: