Ամփոփագիր

20-րդ դարի վերջից աշխարհում տարածում է գտել պետական կառավարման մարմինների լիազորությունների «մասնավորեցման» պրակտիկան։ Հաշվի առնելով ինստիտուտի ոչ այդքան մեծ ճանապարհ անցած լինելը, ինչպես նաև հայեցակարգային մոտեցումների բացակայությունը՝ պետությունները սահմանադրական և օրենսդրական լուրջ խնդիրների առաջ են կանգնած ոչ պետական կազմակերպություններին պետաիշխանական լիազորությունների պատվիրակման գործընթացում։ Սույն զեկույցով անդրադարձ է կատարվում պետաիշխանական լիազորությունների պատվիրակմանը ազատականության գաղափարախոսության համատեքստում: Վերջինս ժամանակի ընթացքում վերածվել է ծայրահեղականության, ըստ որի՝ պետությունը, պատվիրակելով իր լիազորությունը մասնավորին, խուսափում է այդ լիազորության ոչ արդյունավետ և ոչ իրավաչափ իրականացման հետևանքով առաջացող պատասխանատվությունից։ Զեկույցում փորձ է արվում հիմնավորել այն մոտեցումը, համաձայն որի՝ պետաիշխանական լիազորությունների պատվիրակման հիմքում անհրաժեշտ է ունենալ ամուր կառուցակարգերի ամբողջություն, որոնք կապահովեն պետական լիազորությունների իրականացման արդյունավետության և ժողովրդավարական սկզբունքների, մարդու իրավունքների սահմանափակումների պատշաճ հավասարակշռումը։ Անդրադարձ է կատարվում նաև ՀՀ-ում ընթացող սահմանադրական բարեփոխումների շրջանակում քննարկման առարկա դարձած «իշխանության պատվիրակման» գաղափարին, որի արդյունքում ներդրվելու են մասնավոր սեկտորին իշխանական լիազորությունների պատվիրակումը թույլատրող նորմեր։

Հիմնաբառեր. պետաիշխանական լիազորությունների պատվիրակում, պետության պատասխանատվության սկզբունք, մասնավորեցում, պետական վերահսկողություն, սահմանադրական բարեփոխումներ։